сула́дзіць
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
сула́джу |
сула́дзім |
| 2-я ас. |
сула́дзіш |
сула́дзіце |
| 3-я ас. |
сула́дзіць |
сула́дзяць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
сула́дзіў |
сула́дзілі |
| ж. |
сула́дзіла |
| н. |
сула́дзіла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
сула́дзь |
сула́дзьце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
сула́дзіўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
сула́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., што.
Разм. Зрабіць стройным, гарманічным; прывесці да ўзгодненасці, гарманічнасці. І таму ты ў агні не згарэла, Любоў, не загінула ў бойках, блакадзе — бо найлепшае ўсё ад жанчын з прадвякоў Лёс сабраў, даў табе і суладзіў. Дубоўка. Толькі ты труны не расчыніш, Не суладзіш, пявучай гамы, Каб пачуць, што ў тваёй краіне Не звіняць ужо ланцугамі. Лужанін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Сула́дзіць. Гл. наступнае.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
сула́джваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да суладзіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
сула́джаны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад суладзіць.
2. у знач. прым. Стройны, узгоднены; гарманічны. Школьная праца ішла сваім добра суладжаным, няспынным ходам. Дубоўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Сула́дны ’адпаведны, узгоднены’, ’стройны, гарманічны’ (Стан.), сула́дна ’дружна, зладжана’ (ТСБМ, Байк. і Некр., Сл. ПЗБ), сула́дно (ТС), сула́дна (suładna) ’лад, парадак, згода’ (Варл.). Ад сула́дзіць < ладзіць < лад (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)