сула́дзіць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. сула́джу сула́дзім
2-я ас. сула́дзіш сула́дзіце
3-я ас. сула́дзіць сула́дзяць
Прошлы час
м. сула́дзіў сула́дзілі
ж. сула́дзіла
н. сула́дзіла
Загадны лад
2-я ас. сула́дзь сула́дзьце
Дзеепрыслоўе
прош. час сула́дзіўшы

Крыніцы: dzsl2007, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сула́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., што.

Разм. Зрабіць стройным, гарманічным; прывесці да ўзгодненасці, гарманічнасці. І таму ты ў агні не згарэла, Любоў, не загінула ў бойках, блакадзе — бо найлепшае ўсё ад жанчын з прадвякоў Лёс сабраў, даў табе і суладзіў. Дубоўка. Толькі ты труны не расчыніш, Не суладзіш, пявучай гамы, Каб пачуць, што ў тваёй краіне Не звіняць ужо ланцугамі. Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сула́дзіць разм. in Einklang [Überéinstimmung] bríngen*, ko¦ordiníeren vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Сула́дзіць. Гл. наступнае.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

сула́джваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да суладзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Несула́дны ’няскладны’ (Сл. ПЗБ). Гл. сула́дзіць, сула́дны.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

сула́джаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад суладзіць.

2. у знач. прым. Стройны, узгоднены; гарманічны. Школьная праца ішла сваім добра суладжаным, няспынным ходам. Дубоўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Сула́дны ’адпаведны, узгоднены’, ’стройны, гарманічны’ (Стан.), сула́дна ’дружна, зладжана’ (ТСБМ, Байк. і Некр., Сл. ПЗБ), сула́дно (ТС), сула́дна (suładna) ’лад, парадак, згода’ (Варл.). Ад сула́дзіць < ладзіць < лад (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)