субо́жыцца
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, зваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
субо́жуся |
субо́жымся |
| 2-я ас. |
субо́жышся |
субо́жыцеся |
| 3-я ас. |
субо́жыцца |
субо́жацца |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
субо́жыўся |
субо́жыліся |
| ж. |
субо́жылася |
| н. |
субо́жылася |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
субо́жся |
субо́жцеся |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
субо́жыўшыся |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Субо́жны ’той, хто мае Бога ў сэрцы’ (Нас.), сюды ж субо́жніна ’міласціна’ (Стан.); субо́жыцца ’злітавацца, пашкадаваць, пабаяўшыся Бога’ (лаг., Гіл.). З су- і ‑божны < бог. Параўн. набо́жны. Фармальны адпаведнік таксама ў в.-луж. subožny ’жарэбная (кабыла)’, ад su‑ і *božьnъ‑jь; апошняе ў значэнні ’шчаслівы, блаславёны’; гл. Шустар-Шэўц, 1374. Не выключала другаснае ўтварэнне ад субо́жыцца ’збяднець, стаць убогім’ (Варл.), субо́жывацца ’бяднець, прыкідвацца бедняком’ (Нас.) — ад убогі, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)