стэно́з

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. стэно́з
Р. стэно́зу
Д. стэно́зу
В. стэно́з
Т. стэно́зам
М. стэно́зе

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

стэно́з, -зу м., мед. стено́з

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стэно́з, ‑у, м.

Спец. Звужэнне якога‑н. трубчастага органа або адтуліны ў поласцевым органе, якое перашкаджае іх функцыяніраванню.

[Ад грэч. stenos — вузкі, цесны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стено́з мед. стэно́з, -зу м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)