сты́к
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
сты́к |
сты́кі |
| Р. |
сты́ку |
сты́каў |
| Д. |
сты́ку |
сты́кам |
| В. |
сты́к |
сты́кі |
| Т. |
сты́кам |
сты́камі |
| М. |
сты́ку |
сты́ках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
стык, -у, мн. -і, -аў, м.
Месца злучэння, сутыкнення двух канцоў, дзвюх частак чаго-н.
С. участкаў.
С. панэлей.
На стыку дзвюх эпох.
|| прым. сты́кавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
стык прям., перен. стык, род. сты́ку м.;
на сты́ке двух доро́г на сты́ку дзвюх даро́г;
стык двух диви́зий воен. стык дзвюх дыві́зій;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
стык (род. сты́ку) м. стык;
с. водаправо́дных труб — стык водопрово́дных труб;
на ~ку дзвюх даро́г — на сты́ке двух доро́г;
с. дзвюх дыві́зій — стык двух диви́зий
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
стык, ‑у, м.
1. Месца злучэння, сутыкнення двух канцоў, дзвюх частак чаго‑н. Стык трубаправода. □ Пранёсся на поўнай хуткасці доўгі састаў, цяжка гружаныя вагоны не ляскочуць на стыках, а глуха грукаюць. Навуменка. // Лінія сутыкнення, мяжа. На стыку дзвюх дарог. Стык дзвюх дывізій. □ На стыку пакошы з травой, дзе мы [касцы] пачынаем новую дзялянку, дзяўчаты сустракаюцца з намі. Брыль. На стыку Нёмана і Лошы Цагляны млын стаяў здаўна. Астрэйка.
2. Спец. Тое, што і стыкаванне. Кароткі тэрмін заставаўся да прызначанага дня стыку ўкладак, шмат рабіць трэ’ было яшчэ. Шынклер.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
строп¹, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм.).
Стык бакоў страхі; вільчак.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ві́льчык, -а, мн. -і, -аў, м.
Верхні стык двух бакоў страхі; канёк.
|| прым. ві́льчыкавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ві́льчык, ‑а, м.
Верхні стык даху, страхі; канёк. Першая абора была ўжо пакрыта: вільчык прыкладзены кастрыцай, са страхі спушчана ўсё пазаддзе. Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
суто́кі, -каў ед. нет
1. (место соединения рек) слия́ние ср.;
2. разг. (линия соприкосновения) стык м.;
с. не́ба і зямлі́ — стык не́ба и земли́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
рэ́йкавы, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да рэйкі (у 1 знач.). Рэйкавы стык. // Прызначаны для рэек. Рэйкавая сталь. // Зроблены з рэек. Рэйкавая дарога.
2. Які мае адносіны да рэйкі (у 2 знач.), складаецца з рэек. Рэйкавы паркет. Рэйкавы каркас.
•••
Рэйкавая вайна гл. вайна.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)