струкава́ты
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
струкава́ты |
струкава́тая |
струкава́тае |
струкава́тыя |
| Р. |
струкава́тага |
струкава́тай
струкава́тае |
струкава́тага |
струкава́тых |
| Д. |
струкава́таму |
струкава́тай |
струкава́таму |
струкава́тым |
| В. |
струкава́ты (неадуш.)
струкава́тага (адуш.) |
струкава́тую |
струкава́тае |
струкава́тыя (неадуш.)
струкава́тых (адуш.) |
| Т. |
струкава́тым |
струкава́тай
струкава́таю |
струкава́тым |
струкава́тымі |
| М. |
струкава́тым |
струкава́тай |
струкава́тым |
струкава́тых |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
струкава́ты, см. стручны́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
струкава́ты, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае шмат струкоў. Струкаватая фасоля. // Падобны да струна.
2. Разм. Кучаравы (пра шэрсць). / Пра валасы чалавека. Адкінуліся дзверцы і выткнулася белавалосая струкаватая галава шафёра, яшчэ зусім маладога хлопца. Пташнікаў. Кепка блінам ляжала на струкаватай рыжай галаве. Алешка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Струкава́ты іран. ‘кучаравы’ (Янк. Мат., Сцяшк., Варл.), струкаве́нь ‘тс’ (Янк. Мат.). Да струк 1; да семантыкі параўн. стручны (гл.), першаснае значэнне, відаць, з ‘вялікай колькасцю валасоў’, або ‘з валасамі, скручанымі як струкі’. Але параўн. польск. strąki na głowie ‘лохмы, космы’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
стручкова́тый струкава́ты;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)