страяві́к, страевіка́, мн. страевікі́, страевіко́ў, м. (разм.).

Вайсковец страявых часцей.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

страяві́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. страяві́к страевікі́
Р. страевіка́ страевіко́ў
Д. страевіку́ страевіка́м
В. страевіка́ страевіко́ў
Т. страевіко́м страевіка́мі
М. страевіку́ страевіка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

страяві́к (род. страевіка́) м., разг. строеви́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

страяві́к, страевіка, м.

1. Ваеннаслужачы страявых часцей войска.

2. Знаток страявой справы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

строеви́к воен. страяві́к, род. страевіка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)