Сто́ўпішча

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. Сто́ўпішча
Р. Сто́ўпішча
Д. Сто́ўпішчу
В. Сто́ўпішча
Т. Сто́ўпішчам
М. Сто́ўпішчы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сто́ўпішча

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сто́ўпішча сто́ўпішчы
Р. сто́ўпішча сто́ўпішч
сто́ўпішчаў
Д. сто́ўпішчу сто́ўпішчам
В. сто́ўпішча сто́ўпішчы
Т. сто́ўпішчам сто́ўпішчамі
М. сто́ўпішчы сто́ўпішчах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сто́ўпішча, ‑а, м.

Разм. Вялікае зборышча людзей; натоўп. І хаця ўсе захоўвалі парадак і не чуваць было ні рэзкіх выклікаў, ні гучных галасоў, усё ж адчувалася пэўная напружанасць ва ўсім гэтым стоўпішчы народу. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стоўпатварэ́нне, -я, н.

Неразбярыха, мітусня, бесталковы шум пры зборышчы народу; стоўпішча.

У хаце цэлае с.

◊

Вавілонскае стоўпатварэнне — паводле біблейскай легенды — няўдалая спроба пабудаваць у Вавілоне вежу да неба.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)