старэ́чы, -ая, -ае.
Які мае адносіны да старога (у 1 знач.), належыць яму.
С. кашаль.
Старэчая паходка.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
старэ́чы
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
старэ́чы |
старэ́чая |
старэ́чае |
старэ́чыя |
| Р. |
старэ́чага |
старэ́чай
старэ́чае |
старэ́чага |
старэ́чых |
| Д. |
старэ́чаму |
старэ́чай |
старэ́чаму |
старэ́чым |
| В. |
старэ́чы (неадуш.)
старэ́чага (адуш.) |
старэ́чую |
старэ́чае |
старэ́чыя (неадуш.)
старэ́чых (адуш.) |
| Т. |
старэ́чым |
старэ́чай
старэ́чаю |
старэ́чым |
старэ́чымі |
| М. |
старэ́чым |
старэ́чай |
старэ́чым |
старэ́чых |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
старэ́чы, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да старога (у 1 знач.), належыць яму. Старэнькая яна, бабка Настуля. Сядзіць з кіёчкам, грэецца на асеннім сонцы ды жмурыць старэчыя вочы. Даніленка. Лаўрэна кашаль схапіў за грудзі — трос яго старэчыя плечы. Баранавых. // Уласцівы старому, такі, як у старых. Гады зрабілі .. паходку [доктара] старэчай, цяжкай і павольнай. Машара. Гукан нервова ўздрыгнуў, павярнуўся. Ён крыху спалохаўся, бо ведаў, што ў апошні час у яго з’явілася старэчая слабасць — разважаць з самім сабой уголас. Шамякін. Бабка не спіць. Яна проста думае свае старэчыя думкі, сухія, як і сама старасць, простыя, як і ўсё жыццё яе, нецікавыя, як і яе доля. Колас.
2. Які мае адносіны да старца (у 1 знач.); такі, як у старца. Старэчая торба. □ Людзі пачалі заўважаць ля касцельных, кляшторных і царкоўных дзвярэй, у старэчым натоўпе, новага жабрака. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)