спіры́тка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. спіры́тка спіры́ткі
Р. спіры́ткі спіры́так
Д. спіры́тцы спіры́ткам
В. спіры́тку спіры́так
Т. спіры́ткай
спіры́ткаю		 спіры́ткамі
М. спіры́тцы спіры́тках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

спіры́тка ж. спири́тка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спіры́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да спірыт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спіры́т, -а, М -ры́це, мн. -ы, -аў, м.

Той, хто займаецца спірытызмам.

|| ж. спіры́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. спіры́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

спири́тка спіры́тка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)