спіры́т, -а, М -ры́це, мн. -ы, -аў, м.

Той, хто займаецца спірытызмам.

|| ж. спіры́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. спіры́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

спіры́т

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. спіры́т спіры́ты
Р. спіры́та спіры́таў
Д. спіры́ту спіры́там
В. спіры́та спіры́таў
Т. спіры́там спіры́тамі
М. спіры́це спіры́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

спіры́т м. спири́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спіры́т, ‑а, М ‑рыце, м.

Той, хто верыць у магчымасць зносін з душамі памёршых; той, хто займаецца спірытызмам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уайт-спіры́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. уайт-спіры́т
Р. уайт-спіры́ту
Д. уайт-спіры́ту
В. уайт-спіры́т
Т. уайт-спіры́там
М. уайт-спіры́це

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

спири́т спіры́т, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спіры́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да спірыт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Спірт ‘алкаголь, гаручая вадкасць’ (ТСБМ, Байк. і Некр.), спіры́тус ‘тс’ (Стан., Некр. і Байк., Сержп.), спіры́т ‘тс’ (Стан.). Запазычаны праз польск. spirytus ‘тс’ і рус. спирт ‘тс’ ці непасрэдна з старога ням. Spirit ‘тс’, што з лац. spīritus ‘дух’, ад spīrāre ‘дыхаць’; пераход ‘дух’ → ‘алкаголь’ адбыўся ў жаргоне алхімікаў (Сной₂, 738). Гл. Брукнер, 509; Фасмер, 3, 735; ЕСУМ, 5, 372.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)