спі́нінг

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. спі́нінг спі́нінгі
Р. спі́нінга спі́нінгаў
Д. спі́нінгу спі́нінгам
В. спі́нінг спі́нінгі
Т. спі́нінгам спі́нінгамі
М. спі́нінгу спі́нінгах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

спі́нінг, -а, мн. -і, -аў, м.

Рыбалоўная снасць, якая складаецца з вудзільна, шпулькі з лёскай і блясны.

|| прым. спі́нінгавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

спі́нінг м., рыб. спи́ннинг

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спі́нінг, ‑а, м.

Рыбалоўная снасць, якая складаецца з вудзільна, шпулькі з лёскай і блясны. [Рыбак] пачынае круціць шпульку спінінга — і шчупак на беразе. Вірня. Летам вы зможаце адправіцца ў цікавыя падарожжы з вудай ці спінінгам. Матрунёнак.

[Англ. spinning.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спи́ннинг рыб. спі́нінг, -га м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аднару́чны, ‑ая, ‑ае.

Прыстасаваны для работы адной рукой. Аднаручны спінінг.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спінінгі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Рыбалоў, які вудзіць рыбу на спінінг.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ву́дзіцца, ‑дзіцца; незак.

1. Лавіцца на вуду, спінінг. З раніцы рыба добра вудзілася.

2. Зал. да вудзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

субардына́цыя, ‑і, ж.

Сістэма строгага падпарадкавання малодшых старшым, заснаваная на правілах службовай дысцыпліны. Забыўшыся на свой спінінг, на прысутнасць дзядзькі Сцяпана і на ўсе субардынацыі, дырэктар школы, як хлапчук, з радасным крыкам бег да Аляксея. Шамякін. [Мікалай Мікалаевіч:] — Забудзем субардынацыю; мы ж сябры, аднадумцы, пакуль што не на службе. Грахоўскі.

[Лац. subordinatio.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́вудзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., каго-што.

1. Злавіць на вуду, спінінг. За гадзіны дзве я ўсё ж вывудзіў з пяток акуньчыкаў. Якімовіч.

2. перан. Разм. Выведаць, здабыць што‑н. хітрыкамі, падманам. І бачачы, што ад старога больш нічога карыснага не вывуджу, я развітаўся і пайшоў дахаты. Карпюк.

3. Раздабыць, знайсці сярод многіх, многага. А справа тут стаіць зусім проста, і ў гэтым сэнсе ёсць толькі адна мерка, якая падыдзе да кожнага: жыве чалавек для таго, каб у жыцці як можна болей вывудзіць карыснага і прыемнага для сябе. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)