спра́ўдзіць
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
спра́ўджу |
спра́ўдзім |
| 2-я ас. |
спра́ўдзіш |
спра́ўдзіце |
| 3-я ас. |
спра́ўдзіць |
спра́ўдзяць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
спра́ўдзіў |
спра́ўдзілі |
| ж. |
спра́ўдзіла |
| н. |
спра́ўдзіла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
спра́ўдзі |
спра́ўдзіце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
спра́ўдзіўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
спра́ўдзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; -джаны; зак., што (разм.).
1. Ажыццявіць, здзейсніць; выканаць.
С. сваю мару.
2. Апраўдаць што-н. (звычайна пра надзеі і пад.).
С. бацькоўскія надзеі і спадзяванні.
3. Правільна прадказаць што-н. (разм.).
На гэты раз сіноптыкі спраўдзілі.
|| незак. спра́ўджваць, -аю, -аеш, -ае.
|| наз. спра́ўджванне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
спра́ўдзіць сов., разг.
1. испо́лнить, вы́полнить;
ён, калі́ паабяца́е, заўсёды с. — он, е́сли пообеща́ет, всегда́ испо́лнит (вы́полнит);
2. см. спра́ўдзіцца
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
спра́ўдзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., што.
1. Ажыццявіць, здзейсніць; выканаць. Помсціць кляўся родны брат І ўсе таварышы яго. І спраўдзяць. Будзе ведаць свет Аб справе слаўных змагароў. Броўка. Валя арганізавала школу, каб толькі спраўдзіць мару. Лужанін. Хадоська выняла з хусткі гасціпчык, дала кожнаму па сушанай грушцы, спраўдзіла матчыну волю — паклала на стол нізку грыбоў. Мележ.
2. Апраўдаць што‑н. (звычайна пра надзеі і пад.). Нічога не кажучы хлопцу аб тым, што ён не спраўдзіў спадзяванняў, майстар пачаў тлумачыць, што трэба рабіць. Шахавец. «Няўжо дачка мяне пакіне?.. Не спраўдзіць бацькавых надзей?..» Аўрамчык.
3. Упэўніцца ў чым‑н., праверыць што‑н. Іван Сымонавіч спраўдзіў: на палях кнігі ажно вунь колькі разоў паўтараецца Міхасёва прозвішча. Брыль.
4. Разм. Правільна прадказаць што‑н. — Глядзіце, хоць раз спраўдзіў наш сіноптык, — сказаў камандзір палка Пішчыкаў, узіраючыся ў акно. Алешка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
спра́ўджваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да спраўдзіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
спра́ўджаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад спраўдзіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
спра́ўджанне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. спраўджваць — спраўдзіць і спраўджвацца — спраўдзіцца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
спра́ўджаны разг.
1. испо́лненный, вы́полненный;
2. сбы́вшийся, испо́лнившийся; см. спра́ўдзіць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
абману́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак., каго-што.
1. Наўмысна сказаць каму‑н. няпраўду; схлусіць. // Увесці ў зман непраўдзівымі адносінамі. [Лаяна] не маглі абмануць ліслівыя позіркі, кампліменты яўных падлізаў, робленыя ўсмешкі падхалімаў. Лынькоў.
2. Нядобрасумленна аднесціся да каго‑н.; ашукаць. Абмануць пакупніка.
3. Не апраўдаць чыіх‑н. спадзяванняў, надзей. // Не выканаць дадзеных абяцанняў; не спраўдзіць, падвесці; спакусіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
обману́ть сов. падману́ць, ашука́ць, зве́сці;
обману́ть чьё-л. дове́рие ашука́ць чый-не́будзь даве́р;
обману́ть чьи́-л. наде́жды (ожида́ния) не спра́ўдзіць чыі́х-не́будзь надзе́й (спадзява́нняў);
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)