спачыва́ць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. спачыва́ю спачыва́ем
2-я ас. спачыва́еш спачыва́еце
3-я ас. спачыва́е спачыва́юць
Прошлы час
м. спачыва́ў спачыва́лі
ж. спачыва́ла
н. спачыва́ла
Загадны лад
2-я ас. спачыва́й спачыва́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час спачыва́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

спачыва́ць несов.

1. отдыха́ть;

2. перен., уст. (быть похороненым) поко́иться, почива́ть;

◊ с. на ла́ўрах — почива́ть на ла́врах

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спачыва́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да спачыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спачы́ць, -чну́, -чне́ш, -чне́; -чнём, -чняце́, -чну́ць; -чні́; зак.

1. Аднавіць свае сілы адпачываючы.

С. перад дарогай.

2. перан. Памерці (высок.).

|| незак. спачыва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. спачыва́нне, -я, н. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

отдыха́ть несов. адпачыва́ць; спачыва́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

опочива́ть несов., уст. спачыва́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спачыва́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. спачываць — спачыць (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ліхта́ршчык, ‑а, м.

Той, хто наглядае за дзейнасцю і спраўнасцю ліхтароў. Двайнік пакінуў браму адпёртаю і пайшоў спачываць пасля бяссоннай ночы. Ліхтаршчык тушыў ліхтары. Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

почива́ть несов., уст.

1. (спать, отдыхать) спаць, адпачыва́ць;

2. (покоиться, лежать в могиле) спачыва́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пабры́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Брыкаць некаторы час. Наша справа, як у таго цяляці: пахадзіў па муражку, паласаваўся траўкай, пабрыкаў па волі і ў пуню... спачываць... Сіўцоў.

пабрыка́ць, ‑а́ю, ‑а́еш, ‑а́е; зак., каго.

Убрыкнуць, перабрыкаць усіх, многіх. Жарабец пабрыкаў увесь статак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)