слы́шать несов.

1. в разн. знач. чуць;

я слы́шу че́й-то го́лос я чу́ю не́чы го́лас;

он одни́м у́хом не слы́шит ён адны́м ву́хам не чу́е;

ты слы́шал но́вость? ты чуў навіну́?;

приходи́те за́втра, слы́шите? прыхо́дзьце за́ўтра, чу́еце?;

2. (ощущать) чуць;

слы́шать за́пах чуць пах;

3. (ощущать, замечать) чуць, заўважа́ць;

я не слы́шал (не заме́тил), как уколо́л ру́ку я не чуў (не заўва́жыў), як укало́ў руку́;

не слы́шать (не чу́ять) ног под собо́й не чуць ног пад сабо́й;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

недачува́ць несов., разг. пло́хо слы́шать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Перачу́ць, перэчуць ’дачуцца’ (ТС). Укр. перечу́ти ’тс’, перечу́тися ’дайсці весткам, быць пачутым’, польск. przeczuć ’прадчуваць, прадказваць’, рус. перечу́ть, перечу́ять, перечува́ть ’перанюхаць’, ’пачуць (усё); даведацца праз каго-небудзь’. Відаць, з *pro‑čuti. Параўн. аналагічна рус. про‑слышать. У такім выпадку — да пра- і чуць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прослу́шивать несов.

1. праслу́хваць, праслухо́ўваць; (выслушивать) выслу́хваць, выслухо́ўваць;

2. (не слышать) праслу́хваць, праслухо́ўваць, недачува́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чуць I несов.

1. в разн. знач. слы́шать;

я чу́ю не́чы го́лас — я слы́шу че́й-то го́лос;

ён адны́м ву́хам не чу́е — он одни́м у́хом не слы́шит;

ты чуў навіну́? — ты слы́шал но́вость?;

прыхо́дзьце за́ўтра, чу́еце? — приходи́те за́втра, слы́шите?;

2. (ощущать) слы́шать; чу́ять;

ч. пахслы́шать за́пах;

саба́ка чу́е дзічы́ну — соба́ка чу́ет дичь;

3. (предчувствовать) чу́вствовать; чу́ять;

ч. бяду́ — чу́ять беду́;

4. слы́шать, замеча́ть;

я не чуў, як укало́ў руку́ — я не заме́тил (не слы́шал), как уколо́л ру́ку;

ч. дух — чу́ять дух; чу́вствовать чью-л. стро́гость;

ч. сэ́рцам — чу́вствовать се́рдцем;

ч. но́сам — чу́ять но́сом;

чу́е душа́ — чу́ет душа́;

душы́ не ч. — души́ не ча́ять;

адны́м ву́хам (кра́ем ву́ха) ч. — одни́м у́хом слы́шать;

на свае́ (ула́сныя) ву́шы ч. — со́бственными уша́ми слы́шать;

зямлі́ пад сабо́й не ч. — земли́ под собо́й не чу́ять;

ног пад сабо́й не ч. — ног под собо́й не чу́ять (не слы́шать);

ні рук ні ног не ч. — изнемо́чь от уста́лости;

чуў звон, ды не ве́дае, дзе ёнпогов. слы́шал звон, да не зна́ет, где он;

чу́е ко́шка, чыё са́ла з’е́лапосл. чу́ет ко́шка, чьё мя́со съе́ла

чуць II

1. нареч. е́ле, чуть, едва́;

ён ч. ідзе́ — он е́ле (чуть) дви́жется;

ч. уцале́ў — едва́ уцеле́л;

2. нареч. чуть, немно́жко; ка́пельку;

3. союз чуть;

ч. спо́знішся, ён ужо́ сва́рыцца — чуть опозда́ешь, он уже руга́ется;

ч. свет, ч. дзень — чуть свет; ни свет ни заря́;

ч. што — чуть что;

ч.-ч. — чуть-чу́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ржа́ние ср.

1. іржа́нне, -ння ср., (после гласных) ржа́нне, -ння ср.;

лошади́ное ржа́ние ко́нскае ржа́нне;

слы́шать ржа́ние чуць ржа́нне;

2. прост. рагата́нне, -ння ср.; ро́гат, -ту м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

узнава́ть несов.

1. (опознавать, признавать, распознавать) пазнава́ць; распазнава́ць;

2. (изведывать, испытывать) спазнава́ць, зазнава́ць, зве́дваць; (познавать) пазнава́ць;

3. (получать представление) спазнава́ць, уве́дваць;

4. (разузнавать, получать сведения, слышать) даве́двацца, дазнава́цца, прачува́ць, дачува́цца; см. узна́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бо́льноI

1. нареч. балю́ча;

бо́льно уда́рить балю́ча ўда́рыць;

2. безл., в знач. сказ. балю́ча; (при употреблении без неопр.) балі́ць;

мне бо́льно слы́шать мне балю́ча чуць;

бо́льно уша́м баля́ць ву́шы;

бо́льно руке́ балі́ць рука́;

мне бо́льно мне балі́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Слых ‘успрыманне гукаў’, ‘вестка’ (ТСБМ, Нас., Байк. і Некр., Шат., Варл., Нар. словатв., Сл. ПЗБ), слух ‘тс’ (Ласт., Байк. і Некр., Бяльк., Сл. ПЗБ), ст.-бел. слухъ ‘тс’ (Альтбаўэр), слых ‘пагроза’ (ашм., Стан.), ‘рэха’ (навагр., Жыв. сл.), слух ‘паслухмянасць, пакорлівасць’ (Барад.), слыха́ць безас. ‘чуваць, чутна’ (БРС, Нас., Ласт.), слы́хі ‘пагалоскі’ (в.-дзв., бяроз., Сл. ПЗБ). Сюды ж фразеалагізмы слыхом не слыхаць (Рам. 6), ні слыху, ні дыху (Пятк. 2). Аддзеяслоўнае ўтварэнне, прасл. *sluxъ; параўн. укр., рус. слух, польск. słych, słuch, чэш., славац. sluch, серб.-харв. слу̑х, славен. slúh, балг., макед. слух, ст.-слав. слоухъ, што да прасл. *sluxati, *slyšati. Параўн. укр. слиха́ти, рус. слыха́ть, слы́шать, ст.-слав. слышати, польск. słyszeć, в.-луж. słyšeć, н.-луж. słyšaś, чэш. slyšeti, славац. slyšať, серб.-харв. сли̏шати ‘выслухоўваць, распытваць аб зададзеным’, славен. slišati. Паводле Махэка₂ (559), прасл. *slyšati з’яўляецца ітэратывам да прасл. *slušeti (гл. слухаць). Роднаснае літ. klausýti ‘слухаць’, paklýsti ‘слухацца’, ст.-в.-ням. hlosēn ‘слухаць, слухацца’, нов.-в.-ням. дыял. losen ‘слухаць’, авест. a‑srušti‑ ‘непаслухмянасць’, ст.-інд. śróṣati ‘ён чуе’. Гл. Траўтман, 308; Мюленбах-Эндзелін, 3, 920; Вальдэ-Гофман, 1, 238; Майргофер, 3, 394; Фасмер, 3, 680; Сной₁, 583; Борысь, 560–561; ЕСУМ, 5, 301.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

слыха́ть несов.

1. (слышать) прост. чуць;

я слыха́л его́ го́лос я чуў яго́ го́лас;

2. безл., в знач. сказ. (слышно) чува́ць, чу́тна, чутно́;

о нём ничего́ не слыха́ть аб ім нічо́га не чува́ць (не чу́тна);

3. в знач. вводн. сл., прост. (говорят) ка́жуць, ідзе́ чу́тка, чува́ць, чу́тна, чутно́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)