скулі́ць, скулю́, ску́ліш, ску́ліць; ску́лены; зак., каго-што (разм.).

Скінуць з чаго-н.

С. з воза.

|| незак. ску́льваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. ску́льванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

скулі́ць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. скулю́ ску́лім
2-я ас. ску́ліш ску́ліце
3-я ас. ску́ліць ску́ляць
Прошлы час
м. скулі́ў скулі́лі
ж. скулі́ла
н. скулі́ла
Загадны лад
2-я ас. скулі́ скулі́це
Дзеепрыслоўе
прош. час скулі́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

скулі́ць сов., разг. свали́ть, сковырну́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скулі́ць, скулю, скуліш, скуліць; зак., каго-што.

Разм. Скінуць, зваліць з чаго‑н. Скуліць сена з воза. □ [Бацька] адчыніў хляўчук і скуліў барака туды, дзе стаялі нашы авечкі. Грамовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ску́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да скуліць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ску́лены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад скуліць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паску́пліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Скуліць усё, многае або ўсіх, многіх.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паску́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Разм. Скуліць усё, многае або ўсіх, многіх.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сковырну́ть сов.

1. разг. скалупну́ць;

2. (свалить) прост. звалі́ць; (столкнуть) скулі́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Скліць 1 ‘скуліць, ныць’ (Касп.). Магчыма, іншая ступень чаргавання да склець (гл.).

Склі́ць 2 ‘шкліць’ (Нас.). Гл. шкліць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)