скаро́мнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. скаро́мнік скаро́мнікі
Р. скаро́мніка скаро́мнікаў
Д. скаро́мніку скаро́мнікам
В. скаро́мніка скаро́мнікаў
Т. скаро́мнікам скаро́мнікамі
М. скаро́мніку скаро́мніках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

скаро́мнік, ‑а, м.

Разм.

1. Уст. Той, хто ўжывае ў посныя дні скаромную ежу, не песціць.

2. Той, хто ўжывае непрыстойныя словы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скоро́мник разг. скаро́мнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скаро́мніца, ‑ы, ж.

Разм. Жан. да скаромнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Скарамя́га, скарамя́ка ‘скаромнік, той, хто ў пост есць скаромнае’ (Нас., Шат.), skaramiáka ‘хто крадзе скаромнае’ (Варл.). Да ско́рам (гл.) з экспр. суф. ‑яг(а), ‑як(а), якія ўтвараюць назвы асоб агульнага роду, аб якіх гл. Сцяцко, Афікс. наз., 130, 132.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)