скандава́ць

дзеяслоў, пераходны/непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. сканду́ю сканду́ем
2-я ас. сканду́еш сканду́еце
3-я ас. сканду́е сканду́юць
Прошлы час
м. скандава́ў скандава́лі
ж. скандава́ла
н. скандава́ла
Загадны лад
2-я ас. сканду́й сканду́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час сканду́ючы

Крыніцы: piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

скандава́ць, ‑дую, ‑дуеш, ‑дуе; незак., што і без дап.

Выдзяляць націскны склад у кожнай стэпе верша (пра манеру чытання грэчаскіх і лацінскіх вершаў); чытаць верш, падкрэсліваючы ў ім метр. Я верш пісаў, рука мая здранцвела. Язык знямеў, скандуючы радкі. Дзяргай. // Гучна і выразна вымаўляць словы, дзелячы іх на склады. З цеплахода адказваюць па-шведску, скандуюць — моцны голас гэты гучыць над затокай: Дзя-куй! Мележ. Людзі дружна і смела пачалі крычаць, падступаць да папа, махаць рукамі, а яшчэ праз хвіліну і скандаваць: — Па-рус-ку! Па-рус-ку! Карпюк.

[Лац. scandere.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Скандава́ць, скандзі́раваць ‘выкрыкваць, выдзяляючы склады ці словы’ (ТСБМ, Ласт., Байк. і Некр.). З польск. scandować ‘тс’ або з ням. scandieren праз рус. скандировать ‘тс’; параўн. і старое рус. скандова́ть ‘тс’. Крыніца слова ў лац. scandere ‘паднімаць, павышаць (голас)’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

скандава́цца, ‑дуецца; незак.

Зал. да скандаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скандава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. скандаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скандава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад скандаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)