саранчы́ць
дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
саранчу́ |
саранчы́м |
| 2-я ас. |
саранчы́ш |
саранчыце́ |
| 3-я ас. |
саранчы́ць |
саранча́ць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
саранчы́ў |
саранчы́лі |
| ж. |
саранчы́ла |
| н. |
саранчы́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
саранчы́ |
саранчы́це |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
саранчучы́ |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
◎ Перасаранчы́ць ’прамарнатравіць’ (Нас.). Да пера- (гл.) і саранчыць ’раскідаць, растрачваць, знішчаць, нібы саранча’ < саранча, якое з цюрк. sarynča ’саранча’, што ^зыходзіць да sary(y) ’жоўты’, saryea ’жаўтаваты’ (Фасмер, 3, 560).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)