сапрафа́г
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
сапрафа́г |
сапрафа́гі |
| Р. |
сапрафа́га |
сапрафа́гаў |
| Д. |
сапрафа́гу |
сапрафа́гам |
| В. |
сапрафа́га |
сапрафа́гаў |
| Т. |
сапрафа́гам |
сапрафа́гамі |
| М. |
сапрафа́гу |
сапрафа́гах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
сапрафа́г м., биол. сапрофа́г
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
сапрафа́г, ‑а, м.
Спец. Жывёла, якая корміцца трупамі іншых жывёл.
[Ад грэч. sapros — гнілы і phagas — ядок.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сапрофа́г биол. сапрафа́г, -га м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)