само́тніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. само́тніца само́тніцы
Р. само́тніцы само́тніц
Д. само́тніцы само́тніцам
В. само́тніцу само́тніц
Т. само́тніцай
само́тніцаю		 само́тніцамі
М. само́тніцы само́тніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

само́тніца ж. отше́льница, затво́рница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

само́тніца, ‑ы, ж.

Жан. да самотнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

само́тнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Манах, пустэльнік, які жыве ў скіце.

2. перан. Чалавек, які пазбягае людзей, вядзе адасобленае жыццё.

|| ж. само́тніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. само́тніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Пусце́льніца ’пустадомка’ (ТС). Ад пусты ’несур’ёзны, бяздумны’ (< *pustь), збліжанае з пустэльня (гл.); параўн. укр. пустельниця ’самотніца, пустынніца’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

отше́льница

1. уст. пустэ́льніца, -цы ж.;

2. перен. адзіно́тніца, -цы ж., само́тніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)