самалю́б

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. самалю́б самалю́бы
Р. самалю́ба самалю́баў
Д. самалю́бу самалю́бам
В. самалю́ба самалю́баў
Т. самалю́бам самалю́бамі
М. самалю́бе самалю́бах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

самалю́б м., разг. самолю́б

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

самалю́б, ‑а, м.

Разм. Сябелюбівы чалавек. Самалюб, .. [Юрка] часта сумняваўся і не давяраў сабе. Карпаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самолю́б разг. самалю́б, -ба м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

самалю́бец, ‑бца, м.

Разм. Тое, што і самалюб.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самалю́бка, ‑і, ДМ ‑бцы; Р мн. ‑бак; ж.

Жан. да самалюб.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эгаіст, сябелюб; самалюб, самалюбец, шкурнік (разм.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)