рэкеці́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які займаецца рэкетам.

|| прым. рэкеці́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рэкеці́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. рэкеці́р рэкеці́ры
Р. рэкеці́ра рэкеці́раў
Д. рэкеці́ру рэкеці́рам
В. рэкеці́ра рэкеці́раў
Т. рэкеці́рам рэкеці́рамі
М. рэкеці́ру рэкеці́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

рэкеці́р м. рэкети́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рэкети́р рэкеці́р, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)