ра́нка ж. ра́нка, сса́дина
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ра́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Памянш. да рана 1 (у 1 знач.); невялікая рана. На назе, трошачкі вышэй за калена, Алімпа знайшла ў .. [Валодзі] ранку. Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ра́на¹, -ы, мн. -ы, ран, ж.
1. Пашкоджанне тканак жывога арганізма, парушэнне яго цэласнасці.
Агнястрэльная р.
2. перан. Душэўны боль, пакуты.
Душэўная р.
|| памянш. ра́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.
|| прым. ра́навы, -ая, -ае.
Ранавая інфекцыя.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
сса́дина ж. (ранка) ра́нка, -кі ж.; (синяк) сіня́к, -ка́ м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
бо́лька, -і, ДМ -льцы, мн. -і, -лек, ж. (разм.).
Гнойная або запалёная ранка, язва, струп.
Чужая б. нікому не баліць (прымаўка).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
◎ Клупі́на ’ранка, драпіна’ (Др.-Падб., Гарэц.). Гл. калупаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
бо́лька, ‑і, ДМ ‑льцы; Р мн. ‑лек; ж.
Разм. Гнойная або запалёная ранка; язва, струп. [Васілька:] — Вы, дзядзя, ёдам памажаце больку, тады яна і загоіцца. Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дра́піна, -ы, мн. -ы, -пін, ж.
Ранка на скуры, пашкоджанне на прадмеце ў выглядзе палоскі, зробленыя чым-н. вострым і тонкім.
Глыбокая д.
Ногі ў драпінах ад іржэўніку.
Д. на паліраваным стале.
|| памянш. дра́пінка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пачырване́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. пачырванець.
2. Пачырванелае месца як вынік запаленчага працэсу. Ранка ад укусу змяі загаілася, нават пачырваненне знікла. В. Вольскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Пачачу́й ’хвароба капыта каня ад удару’ (паўн.-усх., КЭС). З рус. почечуй ’ранка’, якое Сабалеўскі (РФВ, 66, 347) выводзіць з потечуй < течь ’цячы’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)