пігу́лка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пігу́лка |
пігу́лкі |
| Р. |
пігу́лкі |
пігу́лак |
| Д. |
пігу́лцы |
пігу́лкам |
| В. |
пігу́лку |
пігу́лкі |
| Т. |
пігу́лкай
пігу́лкаю |
пігу́лкамі |
| М. |
пігу́лцы |
пігу́лках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Пігу́лка, піґу́лка, піґу́лчына ’пілюля, таблетка’ (Яруш., Нас., Сцяшк. Сл., Сл. ПЗБ; лун., Шатал.; віл., Жыв. сл.; Скарбы; міёр., Нар. словатв.). З польск. pigułka, якое ў форме piguła узнікла ў выніку распадабнення з piluła, — апошняе з лац. pilula ’шарык’ < pila; параўн. ням. Pille ’пілюля’ (Брукнер, 413).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)