пяне́ўе
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
пяне́ўе |
| Р. |
пяне́ўя |
| Д. |
пяне́ўю |
| В. |
пяне́ўе |
| Т. |
пяне́ўем |
| М. |
пяне́ўі |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пяне́ўе собир., ср., обл.
1. пни мн.; мно́го пней;
2. (зародыши перьев) пни, пеньки́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Пяне́ўе ’маладое пер’е, адросткі пер’яў пасля лінькі’ (Жд. 2; кам., ЛА, 1), пяне́ўя ’тс’ (віл., Сл. ПЗБ; мсцісл., З нар. сл.), пнеўе ’тс’ (ЛА, 1). Зборны назоўнік ад пень (гл.), параўн. пні ’адросткі пер’яў’ (ЛА, 1), пену́шкі (піну́шкі) ’пачаткі росту пер’я ў птушак’ (Бяльк.) і пад.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)