пяне́ўе

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. пяне́ўе
Р. пяне́ўя
Д. пяне́ўю
В. пяне́ўе
Т. пяне́ўем
М. пяне́ўі

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пяне́ўе собир., ср., обл.

1. пни мн.; мно́го пней;

2. (зародыши перьев) пни, пеньки́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Пяне́ўе ’маладое пер’е, адросткі пер’яў пасля лінькі’ (Жд. 2; кам., ЛА, 1), пяне́ўя ’тс’ (віл., Сл. ПЗБ; мсцісл., З нар. сл.), пнеўе ’тс’ (ЛА, 1). Зборны назоўнік ад пень (гл.), параўн. пні ’адросткі пер’яў’ (ЛА, 1), пену́шкі (піну́шкі) ’пачаткі росту пер’я ў птушак’ (Бяльк.) і пад.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пяне́ўе Месца, дзе стаяць пні ад ссечанага лесу (БРС). Тое ж пёння, пяне́вічча, пянёўе (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

пне́вішча Месца (поле), на якім засталіся пні ад ссечанага лесу (Нас.). Тое ж пяне́ўе, пёння (Слаўг.), пні́шча (Сал.).

□ ур. Пнішча (поле) каля в. Яскавічы Сал.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)