пушка́р
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пушка́р |
пушкары́ |
| Р. |
пушкара́ |
пушкаро́ў |
| Д. |
пушкару́ |
пушкара́м |
| В. |
пушкара́ |
пушкаро́ў |
| Т. |
пушкаро́м |
пушкара́мі |
| М. |
пушкару́ |
пушкара́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
пушка́р, -ра́ м., воен., ист. пушка́рь
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пушка́р, ‑а, м.
Уст. Артылерыст. Пан з закамянелым тварам загадваў пушкарам сыпаць падвойны парахавы зарад. Караткевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пушка́рь уст. пушка́р, -ра́ м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)