пушка́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пушка́р пушкары́
Р. пушкара́ пушкаро́ў
Д. пушкару́ пушкара́м
В. пушкара́ пушкаро́ў
Т. пушкаро́м пушкара́мі
М. пушкару́ пушкара́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пушка́р, -ра́ м., воен., ист. пушка́рь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пушка́р, ‑а, м.

Уст. Артылерыст. Пан з закамянелым тварам загадваў пушкарам сыпаць падвойны парахавы зарад. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пушкар Мартын

т. 13, с. 137

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Пушкар Мікалай Мікітавіч

т. 13, с. 137

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

пушка́рь уст. пушка́р, -ра́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

puszkarz

м. гіст. пушкар

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)