пу́нкцыя, -і, ж. (спец.).

Пракол (тканкі, поласці, сасуда) з лячэбнымі або дыягнастычнымі мэтамі.

|| прым. пункцы́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пу́нкцыя

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. пу́нкцыя пу́нкцыі
Р. пу́нкцыі пу́нкцый
Д. пу́нкцыі пу́нкцыям
В. пу́нкцыю пу́нкцыі
Т. пу́нкцыяй
пу́нкцыяю		 пу́нкцыямі
М. пу́нкцыі пу́нкцыях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пу́нкцыя ж., мед. пу́нкция

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пу́нкцыя, ‑і, ж.

Пракол якой‑н. поласці, сасуда для лячэння або даследавання. Пункцыя ныркі.

[Ад лац. punctio — укол.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пу́нкция мед. пу́нкцыя, -цыі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)