прэ́фікс, -а, мн. -ы, -аў м.

Тое, што і прыстаўка (у 2 знач.).

|| прым. прэфікса́льны, -ая, -ае.

П. спосаб утварэння слоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прэ́фікс

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. прэ́фікс прэ́фіксы
Р. прэ́фікса прэ́фіксаў
Д. прэ́фіксу прэ́фіксам
В. прэ́фікс прэ́фіксы
Т. прэ́фіксам прэ́фіксамі
М. прэ́фіксе прэ́фіксах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прэфі́кс

‘датэрміновы плацёж’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. прэфі́кс прэфі́ксы
Р. прэфі́ксу прэфі́ксаў
Д. прэфі́ксу прэфі́ксам
В. прэфі́кс прэфі́ксы
Т. прэфі́ксам прэфі́ксамі
М. прэфі́ксе прэфі́ксах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прэфі́кс фин.

1. м., сущ. префи́кс;

2. нескл. прил. префи́кс

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прэ́фікс, ‑а, м.

Тое, што і прыстаўка (у 1 знач.).

[Ад лац. praefixus — прымацаваны спераду.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

префи́кс фин. (досрочный платёж)

1. сущ. прэфі́кс, -су м.;

2. прил. прэфі́кс, неизм.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пре́фикс лингв. прэ́фікс, -са м., см. приста́вка​ 3.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыста́ўка, -і, ДМ -ўцы, мн. -і, -та́вак, ж.

1. Тое, што прыстаўлена, далучана да чаго-н.

Тэлевізійная п.

2. У граматыцы: частка слова, марфема, якая стаіць перад коранем; прэфікс.

|| прым. прыста́вачны, -ая, -ае (да 2 знач.).

Прыставачныя дзеясловы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

суме́жнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць сумежнага; непасрэдная блізкасць. Сумежнасць паняццяў. □ Прэфікс пры- служыць для ўказання на прасторавую блізкасць да таго або на сумежнасць з тым, што абазначана ўтвараючай асновай. Граматыка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыста́ўка, ‑і, ДМ ‑стаўцы; Р мн. ‑ставак; ж.

1. У граматыцы — частка слова, якая стаіць перад коранем; прэфікс.

2. Тое, што прыстаўляецца, прырабляецца дадаткова да чаго‑н. Магнітафонная прыстаўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)