прыўлашча́ць

‘прысвойваць што-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. прыўлашча́ю прыўлашча́ем
2-я ас. прыўлашча́еш прыўлашча́еце
3-я ас. прыўлашча́е прыўлашча́юць
Прошлы час
м. прыўлашча́ў прыўлашча́лі
ж. прыўлашча́ла
н. прыўлашча́ла
Загадны лад
2-я ас. прыўлашча́й прыўлашча́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час прыўлашча́ючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Прыўлашча́ць, прыўла́шчыць, прыўла́шчваць ’прысвойваць’ (Нас., Байк. і Некр., Бяльк.). Працягвае ст.-бел. привлащати, прывлащати ’тс’, якое са ст.-польск. przywłaszczać, przywłaszczyć ’тс’, апошняе лічыцца калькай са ст.-чэш. přivlastniti (Булыка, Лекс. запазыч., 197; SFPS, 13, 24; інакш Банькоўскі, 2, 954). Іншыя ўсходнеславянскія формы таксама з польскай, параўн. рус. привласти́ть ’завалодаць, прысвоіць’, укр. привлаща́ти, привласти́ти ’прысвойваць, прысвоіць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прыўла́шчыць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. прыўла́шчу прыўла́шчым
2-я ас. прыўла́шчыш прыўла́шчыце
3-я ас. прыўла́шчыць прыўла́шчаць
Прошлы час
м. прыўла́шчыў прыўла́шчылі
ж. прыўла́шчыла
н. прыўла́шчыла
Загадны лад
2-я ас. прыўла́шчы прыўла́шчыце
Дзеепрыслоўе
прош. час прыўла́шчыўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)