прыё́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. прыё́р прыё́ры
Р. прыё́ра прыё́раў
Д. прыё́ру прыё́рам
В. прыё́ра прыё́раў
Т. прыё́рам прыё́рамі
М. прыё́ру прыё́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

прыёр м., церк. прио́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыёр, ‑а, м.

Настаяцель у каталіцкіх мужчынскіх манастырах.

[Ад лац. prior — першы, старэйшы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прио́р церк. прыёр, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)