прыслуго́ўваць, -аю, -аеш, -ае; незак., каму (разм.).
Тое, што і прыслужваць.
|| наз. прыслуго́ўванне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прыслуго́ўваць
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
прыслуго́ўваю |
прыслуго́ўваем |
| 2-я ас. |
прыслуго́ўваеш |
прыслуго́ўваеце |
| 3-я ас. |
прыслуго́ўвае |
прыслуго́ўваюць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
прыслуго́ўваў |
прыслуго́ўвалі |
| ж. |
прыслуго́ўвала |
| н. |
прыслуго́ўвала |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
прыслуго́ўвай |
прыслуго́ўвайце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
прыслуго́ўваючы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прыслуго́ўваць несов., разг., см. прыслу́жваць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыслуго́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Разм. Тое, што і прыслужваць. — [Гэлька] крыху прыслугоўвала ў пана Панятоўскага. Чарот. Казімір Ліпніцкі аднаго разу.. прыслугоўваў у касцёле. Сташэўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прислу́живать несов. прыслу́жваць, прыслуго́ўваць, слугава́ць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыслуго́ўванне, ‑я, н.
Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. прыслугоўваць і прыслугоўвацца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
услу́живать несов.
1. (оказывать услугу) рабі́ць паслу́гу; (угождать) дагаджа́ць;
2. (прислуживать) прыслу́жваць, прыслуго́ўваць, слугава́ць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Стрэ́нчыць ‘майстраваць, прыстройваць; нацягваць’ (Нас., Байк. і Некр., Шат.), ‘дагаджаць, наравіць’ (дзярж., Нар. сл.), ‘прыслугоўваць; працаваць’ (Варл.), стрэ́нчыты ‘(настойліва) раіць’ (бяроз., Шатал., Сл. Брэс.), стрэнч, стрэ́нчаньня ‘клопат, турбота’ (чэрв., Нар. лекс.). Паводле Карскага (Белорусы, 149), Цвяткова (Запіскі, 2, 1, 65), Кюнэ (Poln., 100), нельга аддзяліць ад польск. stręczyć ‘злучаць, сцягваць; сватаць’, nastręczyć ‘соваць, упіхваць’; аб польскім слове гл. Брукнер, 518.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
сво́лач, ‑ы, ж.
Разм. лаянк.
1. Агідны, подлы чалавек; паганец. [Скіба:] Няхай кожная сволач ведае, што здзекі ёй так не пройдуць. Крапіва. // Ужываецца як лаянкавае слова. — Што дзярэш тут горла! — грозна накінуўся.. [пісар] на Лукаша. — Крычы ў полі, а не пад вокнамі валаснога праўлення, няхай табе пуп трэсне, сволач ты! Колас.
2. зб. Зброд, вырадкі, подлыя людзі. [Лясніцкі:] — Не думай, што.. [гітлераўцы] дурні. Шпіянаж у іх першакласны. Яны набралі сабе розную сволач прыслугоўваць ім адкрыта. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)