прызнава́цца
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, зваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
прызнаю́ся |
прызнаё́мся |
| 2-я ас. |
прызнае́шся |
прызнаяце́ся |
| 3-я ас. |
прызнае́цца |
прызнаю́цца |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
прызнава́ўся |
прызнава́ліся |
| ж. |
прызнава́лася |
| н. |
прызнава́лася |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
прызнава́йся |
прызнава́йцеся |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
прызнаючы́ся |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прызнава́цца несов.
1. признава́ться, сознава́ться; (в любви) объясня́ться; см. прызна́цца 1;
2. страд. признава́ться; см. прызнава́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прызнава́цца, ‑знайся, ‑знаешся, ‑знаецца; ‑знаемся, ‑знаяцеся; незак.
1. Незак. да прызнацца.
2. Зал. да прызнаваць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прызна́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; зак.
1. Адкрыта аб’явіць, прызнаць што-н. адносна сябе.
П. ў сваіх памылках.
2. інф. прызна́цца (незак. не ўжыв.) і 1 ас. прызна́юся. Ужыв. як пабочнае слова ў знач.: кажучы шчыра, калі сказаць праўду (разм.).
П., я гэтага не чакаў.
Прызнаюся, я не глядзеў гэты фільм.
|| незак. прызнава́цца, -наю́ся, -нае́шся, -нае́цца; -наёмся, -наяце́ся, -наю́цца; -нава́йся (да 1 знач.; 1 ас. прызнаю́ся — таксама да 2 знач., пабочнае слова).
|| наз. прызна́нне, -я, н. (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прызнавацца, адкрывацца, раскрывацца; спавядацца, распранацца (перан.) □ выварочваць душу
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ка́яцца, ка́юся, ка́ешся, ка́ецца; ка́йся; незак.
1. Прызнавацца ў грахах, спавядацца ў царкве.
2. Прызнаваць сваю віну, памылку перад кім-н.
К. ў сваіх учынках.
Сын каяўся, што не так зрабіў.
|| зак. пака́яцца, -ка́юся, -ка́ешся, -ка́ецца; -ка́йся.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Вініцца ’прызнавацца ў віне’; ’слухацца, падпарадкоўвацца’; ’правініцца’ (КТС). Укр. вини́тися ’прызнавацца ў віне’, рус. виниться ’прызнаваць за сабою віну, прасіць прабачэння’; ’быць абвінавачаным’, смал. ’прызнаваць чыю-небудзь уладу, падпарадкоўвацца’, польск. winić się ’прызнаваць сваю віну’. Зваротная форма да вініць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
отверга́ться страд. адхіля́цца, адкіда́цца; не прыма́цца; не прызнава́цца.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
сознава́ться
1. (признаваться) прызнава́цца;
2. страд. усведамля́цца; разуме́цца; см. сознава́ть.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)