прывіле́я, -і, мн. -і, -ле́й, ж.
Выключнае права, ільгота.
Прывілеі ветэранам вайны.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прывіле́я
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
прывіле́я |
прывіле́і |
| Р. |
прывіле́і |
прывіле́й |
| Д. |
прывіле́і |
прывіле́ям |
| В. |
прывіле́ю |
прывіле́і |
| Т. |
прывіле́яй
прывіле́яю |
прывіле́ямі |
| М. |
прывіле́і |
прывіле́ях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прывіле́я ж. привиле́гия; преиму́щество ср.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прывіле́я, ‑і, ж.
Выключнае права, якім карыстаецца хто‑н. у адрозненне ад іншых. Дэлегацкія прывілеі. Саслоўныя прывілеі. □ Раз у год Лукаш меў адну прывілею: у дзень святых апосталаў Пятра і Паўла ён мог рабіць усё, што захоча. Колас. Зусь расказаў мне, што тады, калі ў Рагазіне арганізаваўся калгас, Леўка, каб мець прывілеі, прыкінуўся інвалідам. Сабаленка.
[Лац. privilegium.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Прывіле́я ’выключнае права, якім карыстаецца хто-небудзь у адрозненне ад іншых’ (Бяльк., ТСБМ), прывіле́й ’права ўвогуле, якое засноўваецца на пісьмовым дакуменце; прывілея’ (Нас., Гарэц., Ласт., Байк. і Некр., Др.-Падб.). Працягвае ст.-бел. привилеи (Грамата Вітаўта 1388 г.), привилей, прывилей, привелей, привилий, привилье, прывилье ’ўрадавы ўказ, прывілея’ (з 1434 г.), якое са ст.-польск. przywilej (1393 г.) < лац. prīvilēgium (Булыка, Лекс. запазыч., 57). Таксама з польскай і іншыя ўсходнеславянскія формы: рус. смал. приви́лье ’павяленне, указ; прывілея’, укр. привіле́й, привиле́й ’прывілея’ (Фасмер, 3, 363; ЕСУМ, 4, 569; Банькоўскі, 2, 954).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прэрагаты́ва, -ы, мн. -ы, -ты́ў, ж. (кніжн.).
Выключнае права, прывілея дзяржаўнага органа, службовай асобы.
Прэрагатывы ўлады.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
привиле́гия прывіле́я, -ле́і ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прэферэ́нцыя, ‑і, ж.
Спец. Перавага, прывілея, ільгота, якая даецца каму‑н. Гандлёвыя прэферэнцыі. Эканамічныя прэферэнцыі.
[Ад лац. praeferentia — перавага.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
перава́га, -і, ДМ -ва́зе, мн. -і, -ва́г, ж.
1. Асаблівасць, што выгадна адрознівае каго-, што-н.; выгада.
Атрымаць перавагу.
Колькасная п.
2. Выключнае права на што-н., прывілея.
Спадчынныя правы і перавагі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
преиму́щество ср.
1. (превосходство) перава́га, -гі ж.; перава́жнасць, -ці ж.;
2. (привилегия) юр. прывіле́я, -ле́і ж.;
права́ и преиму́щества правы́ і прывіле́і;
◊
по преиму́ществу перава́жна.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)