прыбы́тны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. прыбы́тны прыбы́тная прыбы́тнае прыбы́тныя
Р. прыбы́тнага прыбы́тнай
прыбы́тнае		 прыбы́тнага прыбы́тных
Д. прыбы́тнаму прыбы́тнай прыбы́тнаму прыбы́тным
В. прыбы́тны (неадуш.)
прыбы́тнага (адуш.)		 прыбы́тную прыбы́тнае прыбы́тныя (неадуш.)
прыбы́тных (адуш.)
Т. прыбы́тным прыбы́тнай
прыбы́тнаю		 прыбы́тным прыбы́тнымі
М. прыбы́тным прыбы́тнай прыбы́тным прыбы́тных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыбы́тны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. прыбы́тны прыбы́тная прыбы́тнае прыбы́тныя
Р. прыбы́тнага прыбы́тнай
прыбы́тнае		 прыбы́тнага прыбы́тных
Д. прыбы́тнаму прыбы́тнай прыбы́тнаму прыбы́тным
В. прыбы́тны (неадуш.)
прыбы́тнага (адуш.)		 прыбы́тную прыбы́тнае прыбы́тныя (неадуш.)
прыбы́тных (адуш.)
Т. прыбы́тным прыбы́тнай
прыбы́тнаю		 прыбы́тным прыбы́тнымі
М. прыбы́тным прыбы́тнай прыбы́тным прыбы́тных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыбы́тны, см. прыбытко́вы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыбы́тны, ‑ая, ‑ае.

Разм. Тое, што і прыбытковы (у 2 знач.). Пісаў яму Уласюк. «Паважаны дзядзька Андрэй! Калі Вы не маеце дужа прыбытных заробкаў, дык прыязджайце да нас: работа для Вас знойдзецца». Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Навотны ’незнаёмы’ (бераст., Сцяш. Сл.), ’пра жывёлу, якая першы раз пасвіцца ў статку’ (мазыр., Жыв. сл.), новдтны ’наежджы, прыбытны аднекуль’ (ТС), ст.-бел. новотный ’новы’ (1499 г.), укр. новітний ’які нядаўна з’явіўся, новы’, польск. nowotny, чэш. novotny, славац. novotny, в.-луж. novotny ’тс’. Выказваецца меркаванне аб запазычанні ст.-бел. слова са ст.-польск. nowotny (Булыка, Лекс. запазыч., 194), што мае, відаць, пэўныя падставы, паколькі ў бел. мове не зафіксаваны зыходны назоўнік, які шырока прадстаўлены ў зах.-слав. мовах, параўн. польск. nowota ’навіна’, чэш. novota ’тс’, в.-луж. novota і інш. Гл. новы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)