прыблу́дны, -ая, -ае (разм.).
Які выпадкова зайшоў куды-н., апынуўся дзе-н. (у чужым месцы, доме, статку).
Прыблудная авечка.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прыблу́дны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
прыблу́дны |
прыблу́дная |
прыблу́днае |
прыблу́дныя |
| Р. |
прыблу́днага |
прыблу́днай
прыблу́днае |
прыблу́днага |
прыблу́дных |
| Д. |
прыблу́днаму |
прыблу́днай |
прыблу́днаму |
прыблу́дным |
| В. |
прыблу́дны (неадуш.)
прыблу́днага (адуш.) |
прыблу́дную |
прыблу́днае |
прыблу́дныя (неадуш.)
прыблу́дных (адуш.) |
| Т. |
прыблу́дным |
прыблу́днай
прыблу́днаю |
прыблу́дным |
прыблу́днымі |
| М. |
прыблу́дным |
прыблу́днай |
прыблу́дным |
прыблу́дных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прыблу́дны (о животном, случайно забредшем куда-л.) приблу́дный;
~ная аве́чка — приблу́дная овца́;
п. саба́ка — приблу́дная соба́ка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыблу́дны, ‑ая, ‑ае.
Разм. Які прыстаў да чужога статка, двара, хаты і пад. Прыблудная асечка. Прыблудны сабака. // Які далучыўся да якой‑н. групы, прыстаў да якога‑н. месца (пра чалавека). [Цымбалюк:] Ты тут чужы, прыблудны! Маўзон.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
приблуди́вшийся прил. прыблу́дны;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
приблу́дный (забредший) прыблу́дны;
приблу́дная овца́ прыблу́дная аве́чка.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
заблу́дны, ‑ая, ‑ае.
Разм. Які апынуўся дзе‑н. выпадкова; не тутэйшы, прыблудны. [На галіне] нагледзелі сабе месца адпачываць удзень ад клапатлівай стомы палявыя каршачкі і заблудныя здалёку птушкі. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Наброд ’валацуга, заходжы падазронага выгляду’ (Бяльк.), ’зброд’: Наброд карова, глядзі і ня ўледзіш (Юрч. Фр. 3: ’шкадлівая’), наброды ’прыезджы чалавек, сям’я’ (мсцісл., Янк. 1), набродны ’прыблудны’ (рэчыц., Нар. сл.), рус. набро́д ’навалач’. Ад набрысці, брысці (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Наводны ’пра свойскую жывёліну ці птушку, якая нарадзілася, выведзена дзе-н. у другім месцы; такая жывёліна адбіваецца ад свайго двара, ад чарады’ (Янк. 2), ’чужы, прыблудны’ (стаўбц., Жыв. сл.; маладз., Янк. Мат.), ’прыведзены (з іншага месца)’ (ТС). Відаць, ад наводзіць ’асочваць, выяўляць месца знаходжання’ (ТС), параўн. наводзіць куру ’высочваць, дзе нясецца курыца’, што ў сваю чаргу звязана з наводзіць ’чараваць, уплываць пры дапамозе чараў’: «Коліся моя невестка наводзіла» (як згубіцца што) (ТС); пра апошняе больш падрабязна гл. Машынскі, Kultura, II, 1, 343 і інш. Усё да ве́сці, вяду́ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)