пра́шчнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пра́шчнік |
пра́шчнікі |
| Р. |
пра́шчніка |
пра́шчнікаў |
| Д. |
пра́шчніку |
пра́шчнікам |
| В. |
пра́шчніка |
пра́шчнікаў |
| Т. |
пра́шчнікам |
пра́шчнікамі |
| М. |
пра́шчніку |
пра́шчніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пра́шчнік м., ист. пра́щник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пра́шчнік, ‑а, м.
Гіст. Воін, узброены прашчай.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пра́щник ист. пра́шчнік, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)