прахо́жы, -ая, -ае.

Які ідзе міма, праходзіць куды-н.

Прахожыя людзі.

Запытаць у прахожага (наз.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прахо́жы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. прахо́жы прахо́жая прахо́жае прахо́жыя
Р. прахо́жага прахо́жай
прахо́жае		 прахо́жага прахо́жых
Д. прахо́жаму прахо́жай прахо́жаму прахо́жым
В. прахо́жы (неадуш.)
прахо́жага (адуш.)		 прахо́жую прахо́жае прахо́жыя (неадуш.)
прахо́жых (адуш.)
Т. прахо́жым прахо́жай
прахо́жаю		 прахо́жым прахо́жымі
М. прахо́жым прахо́жай прахо́жым прахо́жых

Крыніцы: krapivabr2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прахо́жы

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз. мн.
м. ж. -
Н. прахо́жы прахо́жая прахо́жыя
Р. прахо́жага прахо́жай прахо́жых
Д. прахо́жаму прахо́жай прахо́жым
В. прахо́жага прахо́жую прахо́жых
Т. прахо́жым прахо́жай
прахо́жаю		 прахо́жымі
М. прахо́жым прахо́жай прахо́жых

Крыніцы: krapivabr2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прахо́жы

1. прил. прохо́жий; проходя́щий;

~жыя лю́дзі — прохо́жие (проходя́щие) лю́ди;

2. в знач. сущ. прохо́жий;

~жыя спыня́ліся каля́ по́мніка — прохо́жие остана́вливались у па́мятника

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прахо́жы, ‑ая, ‑ае.

Які ідзе куды‑н. міма каго‑, чаго‑н. Прахожыя людзі. □ Толькі вось у гэты прахожы цягнік удалося сяк-так убіцца. М. Ткачоў. / у знач. наз. прахо́жы, ‑ага, м. Прахожыя трапляліся рэдка. У закрытых магазінах за вялікімі сіняватымі шыбамі панавалі сумныя змрокі і нязвыклая пустата. Карпаў. Будзеш крочыць, можа, Пад густою шатай — Не міні, прахожы, Той маленькай хаты. Прыходзька.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

залапата́ць, -пачу́, -по́чаш, -по́ча; -пачы́; зак.

Пачаць вельмі хутка, неразборліва гаварыць.

Прахожы спыніўся і штосьці залапатаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

падаро́жнік¹, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Той, хто падарожнічае, вандроўнік.

Прайсці месцамі славутых падарожнікаў.

2. Той, хто знаходзіцца ў дарозе, прахожы.

|| ж. падаро́жніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Прахажа́к ’прахожы’ (паст., Сл. ПЗБ). Дэрыват ад асновы прахож‑ (параўн. прахо́жы) з суф. ‑ак, відаць, пад уплывам міна́к ’тс’. Аб суфіксе гл. Сцяцко, Афікс. наз., 24.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прохо́жий

1. прил. прахо́жы; (путешествующий) падаро́жны;

прохо́жие лю́ди прахо́жыя (падаро́жныя) лю́дзі;

2. сущ. прахо́жы, -жага м.; міна́к, -ка́ м.; (путник) падаро́жны, -нага м.; падаро́жнік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Прахажа́й ’прайдзісвет, хлус’ (Нас.). Дэрыват ад прахо́жы < прахадзі́ць з суф. ‑ай. Аб словаўтварэнні гл. Сцяцко, Афікс. наз., 23.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)