прастудзі́ць, -уджу́, -у́дзіш, -у́дзіць; -у́джаны; зак., каго-што.

Прастудай выклікаць хваробу, захворванне.

П. дзяцей.

П. вуха.

|| незак. прасту́джваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прастудзі́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. прастуджу́ прасту́дзім
2-я ас. прасту́дзіш прасту́дзіце
3-я ас. прасту́дзіць прасту́дзяць
Прошлы час
м. прастудзі́ў прастудзі́лі
ж. прастудзі́ла
н. прастудзі́ла
Загадны лад
2-я ас. прастудзі́ прастудзі́це
Дзеепрыслоўе
прош. час прастудзі́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прастудзі́ць сов. простуди́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прастудзі́ць, ‑студжу, ‑студзіш, ‑студзіць; зак., каго-што.

Прастудай выклікаць хваробу. Прастудзіць дзяцей. Прастудзіць вуха.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

папрасту́джваць, -аю, -аеш, -ае; зак., каго-што.

Прастудзіць усіх, многіх ці ўсё, многае.

П. дзяцей.

П. вушы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

застудзі́ць, -уджу́, -у́дзіш, -у́дзіць; -у́джаны; зак., што.

Даўшы азябнуць, прастудзіць.

З. горла.

З. ногі.

|| незак. засту́джваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прасту́джваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да прастудзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пазасту́джваць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак.

1. што. Застудзіць усіх, многіх.

П. ногі.

2. каго-што. Прастудзіць усіх, многіх або ўсё, многае.

П. дзяцей.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

папрасту́джваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Прастудзіць усіх, многіх або ўсё, многае. Папрастуджваць дзяцей. Папрастуджваць вушы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прасту́да ’ахаладжэнне арганізма чалавека’, ’хвароба ад ахаладжэння’ (ТСБМ, Сл. ПЗБ), прасту́дзенне ’прастуда’ (ТС). Рус. просту́да ’тс’. Аддзеяслоўны назоўнік ад прастудзіць(цца) < студзіць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)