Verbum

анлайнавы слоўнік

прамару́дзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; -джаны; зак.

Марудзячы з чым-н., прабыць у бяздзейнасці, спазніцца з выкананнем якой-н. справы.

П. з адпраўкай будаўнічых матэрыялаў.

|| незак. прамару́джваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. прамару́джанне, -я, н.

Без усякіх прамаруджанняў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прамару́дзіць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
	адз.	мн.
1-я ас.	прамару́джу	прамару́дзім
2-я ас.	прамару́дзіш	прамару́дзіце
3-я ас.	прамару́дзіць	прамару́дзяць
Прошлы час
м.	прамару́дзіў	прамару́дзілі
ж.	прамару́дзіла
н.	прамару́дзіла
Загадны лад
2-я ас.	прамару́дзь	прамару́дзьце
Дзеепрыслоўе
прош. час	прамару́дзіўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прамару́дзіць сов. проме́длить, проме́шкать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прамару́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак.

Спазніцца, марудзячы; не зрабіць чаго‑н. своечасова. Машкін яшчэ больш намогся, каб паўзці хутчэй, бо яму здалося, што калі хоць крыху прамарудзіць, то ракета ўпадзе проста яму на плечы. Кулакоўскі.