прало́мка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
прало́мка |
прало́мкі |
| Р. |
прало́мкі |
прало́мак |
| Д. |
прало́мцы |
прало́мкам |
| В. |
прало́мку |
прало́мкі |
| Т. |
прало́мкай
прало́мкаю |
прало́мкамі |
| М. |
прало́мцы |
прало́мках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
◎ Прало́мка ’палонка ў лёдзе; чыстае ад лёду месца на рацэ’ (Сцяшк. Сл., Сл. ПЗБ, навагр., Дзмітр.). Кантамінацыя палонка і праламаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ся́кля ’ез’, ’праломка’ (лід., Сл. ПЗБ), сяклі́ ’перагародка рэчкі нератам’ (іўеў., Сцяшк. Сл.). З літ. sė̃klius ’мель’ (Сл. ПЗБ, 5, 68).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)