пракуро́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Асоба, якая ажыццяўляе дзяржаўны нагляд за дакладным выкананнем законаў.

П. раёна.

2. Дзяржаўны абвінаваўца на судзе.

|| прым. пракуро́рскі, -ая, -ае.

П. нагляд.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пракуро́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пракуро́р пракуро́ры
Р. пракуро́ра пракуро́раў
Д. пракуро́ру пракуро́рам
В. пракуро́ра пракуро́раў
Т. пракуро́рам пракуро́рамі
М. пракуро́ру пракуро́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пракуро́р м. прокуро́р;

генера́льны п. — генера́льный прокуро́р;

тава́рыш ~ра — дорев. това́рищ прокуро́ра

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пракуро́р, ‑а, м.

1. Асоба, якая ажыццяўляе нагляд за дакладным выкананнем законаў. Генеральны пракурор СССР. Пракурор раёна.

2. Дзяржаўны абвінаваўца ў судовым працэсе. Пануры Рыбалтовічаў сынок, у самы куток прыпёрты пытаннямі пракурора, бліснуў на Шпэка вачыма. Брыль.

[Ад лац. procurare — клапаціцца.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пракуро́р ’асоба, якая ажыццяўляе нагляд за дакладным выкананнем законаў; дзяржаўны абвінаваўца ў судовым працэсе’ (ТСБМ). Праз рус. прокурор ’тс’ (Крукоўскі, Уплыў, 78) з франц. procureur ад лац. procurare ’клапаціцца’ або ад лац. procuro‑ ’наглядаю’. Запазычанне XIX ст. (Гіст. мовы, 237).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

генера́л-пракуро́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. генера́л-пракуро́р генера́л-пракуро́ры
Р. генера́л-пракуро́ра генера́л-пракуро́раў
Д. генера́л-пракуро́ру генера́л-пракуро́рам
В. генера́л-пракуро́ра генера́л-пракуро́раў
Т. генера́л-пракуро́рам генера́л-пракуро́рамі
М. генера́л-пракуро́ру генера́л-пракуро́рах

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

о́бер-пракуро́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. о́бер-пракуро́р о́бер-пракуро́ры
Р. о́бер-пракуро́ра о́бер-пракуро́раў
Д. о́бер-пракуро́ру о́бер-пракуро́рам
В. о́бер-пракуро́ра о́бер-пракуро́раў
Т. о́бер-пракуро́рам о́бер-пракуро́рамі
М. о́бер-пракуро́ру о́бер-пракуро́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

о́бер-пракуро́р м. о́бер-прокуро́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

генера́л-пракуро́р м., ист. генера́л-прокуро́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

генера́л-пракуро́р, ‑а, м.

Вышэйшы ўрадавы чыноўнік царскай Расіі, які наглядаў за законнасцю дзейнасці дзяржаўнага апарату і ўзначальваў Сенат.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)