праку́длівы
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
праку́длівы |
праку́длівая |
праку́длівае |
праку́длівыя |
| Р. |
праку́длівага |
праку́длівай
праку́длівае |
праку́длівага |
праку́длівых |
| Д. |
праку́дліваму |
праку́длівай |
праку́дліваму |
праку́длівым |
| В. |
праку́длівы (неадуш.)
праку́длівага (адуш.) |
праку́длівую |
праку́длівае |
праку́длівыя (неадуш.)
праку́длівых (адуш.) |
| Т. |
праку́длівым |
праку́длівай
праку́дліваю |
праку́длівым |
праку́длівымі |
| М. |
праку́длівым |
праку́длівай |
праку́длівым |
праку́длівых |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
праку́длівы разг. прока́зливый
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
праку́длівы, ‑ая, ‑ае.
Разм. Які любіць пракудзіць; свавольны, гарэзлівы. Ад нараджэння ў нутры маім вечным госцем асталявалася гультайства. Істота нябачная, але надзвычай пракудлівая. Мала таго, што сама не любіць працаваць, дык і мяне падбухторвае на гэта. Пальчэўскі. // Які з’яўляецца свавольствам, штукарствам. Шэйдак ведаў: за Людку няма каму заступіцца,.. яшчэ больш выдумляў розных пракудлівых рэчаў і не даваў ёй спакойна сядзець. Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прока́зливый разг. сваво́льны, праку́длівы, гарэ́злівы, гарэ́зны;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Аку́дны ’здзеклівы’ (Крывіч, VI, 1923) да акудзіць ’высмяяць, паджартаваць’ да прасл. kuditi (ст.-рус. кудити ’ганьбіць’, ст.-слав. коудити, балг. кудя, серб.-харв. ку̀дити, славен. kúditi ’тс’, польск. przekudzić ’глуміць, нудзіць’, параўн. бел. пракудзіць, пракудлівы, рус. прокудить ’тс’ (Бернекер, 1, 639). З індаеўрапейскіх паралеляў найбольш верагодныя ст.-англ. hūsc, ст.-в.-ням. hosc, ст.-сакс. hosc (< *kūd‑sko) ’жарт, здзекі’, ст.-інд. kutsáyati ’ганьбіць’, ст.-грэч. κοδάξω ’ганьблю’ (Покарны, 595).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)