праку́длівы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. праку́длівы праку́длівая праку́длівае праку́длівыя
Р. праку́длівага праку́длівай
праку́длівае		 праку́длівага праку́длівых
Д. праку́дліваму праку́длівай праку́дліваму праку́длівым
В. праку́длівы (неадуш.)
праку́длівага (адуш.)		 праку́длівую праку́длівае праку́длівыя (неадуш.)
праку́длівых (адуш.)
Т. праку́длівым праку́длівай
праку́дліваю		 праку́длівым праку́длівымі
М. праку́длівым праку́длівай праку́длівым праку́длівых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

праку́длівы разг. прока́зливый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

праку́длівы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які любіць пракудзіць; свавольны, гарэзлівы. Ад нараджэння ў нутры маім вечным госцем асталявалася гультайства. Істота нябачная, але надзвычай пракудлівая. Мала таго, што сама не любіць працаваць, дык і мяне падбухторвае на гэта. Пальчэўскі. // Які з’яўляецца свавольствам, штукарствам. Шэйдак ведаў: за Людку няма каму заступіцца,.. яшчэ больш выдумляў розных пракудлівых рэчаў і не даваў ёй спакойна сядзець. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

праку́длівы разм. schálkhaft, zu Stréichen áufgelegt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

прока́зливый разг. сваво́льны, праку́длівы, гарэ́злівы, гарэ́зны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

mischievous

[ˈmɪstʃɪvəs]

adj.

1) шко́дны

2) гарэ́зьлівы, гульлі́вы, сваво́льны, праку́длівы

3) непаслухмя́ны, шкадлі́вы

a mischievous child — жэ́ўжык -а m., гарэ́за -ы m. & f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Аку́дны ’здзеклівы’ (Крывіч, VI, 1923) да акудзіць ’высмяяць, паджартаваць’ да прасл. kuditi (ст.-рус. кудити ’ганьбіць’, ст.-слав. коудити, балг. кудя, серб.-харв. ку̀дити, славен. kúditi ’тс’, польск. przekudzić ’глуміць, нудзіць’, параўн. бел. пракудзіць, пракудлівы, рус. прокудить ’тс’ (Бернекер, 1, 639). З індаеўрапейскіх паралеляў найбольш верагодныя ст.-англ. hūsc, ст.-в.-ням. hosc, ст.-сакс. hosc (< *kūd‑sko) ’жарт, здзекі’, ст.-інд. kutsáyati ’ганьбіць’, ст.-грэч. κοδάξω ’ганьблю’ (Покарны, 595).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)