прако́л
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
прако́л |
прако́лы |
| Р. |
прако́лу |
прако́лаў |
| Д. |
прако́лу |
прако́лам |
| В. |
прако́л |
прако́лы |
| Т. |
прако́лам |
прако́ламі |
| М. |
прако́ле |
прако́лах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
прако́л, -у, м.
1. гл. пракалоць.
2. мн. -ы, -аў. Скразная адтуліна, зробленая чым-н. калючым.
Вушы з праколамі. П. на білеце (кампосцерам).
3. перан. Хібы ў працы (разм.).
П. маркетолага дорага абышоўся прадпрыемству.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прако́л, -лу м., в разн. знач. проко́л
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прако́л, ‑у, м.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. пракалоць 1.
2. Дзірка, зробленая чым‑н. колючым. Раса абмывала босыя ногі і добра залечвала дзесяткі усялякіх праколаў, падбояў, крапіўных і камарыных укусаў. Кулакоўскі. // Дзірка, зробленая ў талоне або ў іншым дакуменце як знак парушэння правіл дарожнага руху. — Як жа гэта, таварыш Маргайлік, вы на чырвоны сігнал паехалі?.. Правы даўнія, праколаў няма і такое парушэнне... Кавалёў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пракало́ць, -калю́, -ко́леш, -ко́ле; -калі; -ко́латы; зак., каго-што.
Колючы (гл. калоць¹), зрабіць у чым-н. скразную адтуліну, праткнуць.
П. паперу шылам.
П. шыну.
|| незак. прако́лваць, -аю, -аеш, -ае.
|| наз. прако́лванне, -я, н. і прако́л, -у, м.
|| прым. прако́лачны, -ая, -ае (спец.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пу́нкцыя, -і, ж. (спец.).
Пракол (тканкі, поласці, сасуда) з лячэбнымі або дыягнастычнымі мэтамі.
|| прым. пункцы́йны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
проко́л м.
1. (действие) прако́л, -лу м., прако́лванне, -ння ср.;
2. (отверстие) прако́л, -лу м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пу́нкцыя, ‑і, ж.
Пракол якой‑н. поласці, сасуда для лячэння або даследавання. Пункцыя ныркі.
[Ад лац. punctio — укол.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
таракаскапі́я, ‑і, ж.
Спец. Метад агляду плеўральнай поласці пры дапамозе аптычнага прыбора, які ўводзяць праз пракол грудной сценкі.
[Ад грэч. thórakos — грудзі і ...скапія.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пракало́цца, ‑калюся, ‑колешся, ‑колецца; зак.
Атрымаць пракол. Пасля абеду Каваль вазіў бярвенні. Апошні рэйс быў няўдалы: пракалоўся скат. Савіцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)