по́шлы, -ая, -ае.

Нізкі ў маральных адносінах, безгустоўна-грубы.

П. анекдот.

|| наз. по́шласць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

по́шлы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. по́шлы по́шлая по́шлае по́шлыя
Р. по́шлага по́шлай
по́шлае		 по́шлага по́шлых
Д. по́шламу по́шлай по́шламу по́шлым
В. по́шлы (неадуш.)
по́шлага (адуш.)		 по́шлую по́шлае по́шлыя (неадуш.)
по́шлых (адуш.)
Т. по́шлым по́шлай
по́шлаю		 по́шлым по́шлымі
М. по́шлым по́шлай по́шлым по́шлых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

по́шлы по́шлый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́шлы, ‑ая, ‑ае.

Нізкі ў маральных адносінах, пазбаўлены духоўных інтарэсаў і запатрабаванняў. Толькі той, каго хвалько Палічыў апошнім, Пасміхаўся ў вус тайком Над суседам пошлым. Калачынскі. // Які мае ў сабе што‑н. непрыстойнае. Шаліма хацеў аблаяць Карабу за пошлыя здагадкі. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

По́шлы 1 ’нізкі ў маральных адносінах, пазбаўлены духоўных інтарэсаў і запатрабаванняў’ (ТСБМ). З рус. по́шлый ’тс’ < по + ходить, шел (Праабражэнскі, 2, 119; Фасмер, 3, 349).

По́шлы 2 ’дужы, моцны’ (Крыўко, вусн. паведамл.; ушац., Пан.), параўн. таксама няпо́шлы ’малы, худы, кволы’ (Пан.), недапо́шлы ’кволы’, абнепашле́ць ’зрабіцца слабым, нядужым’, рус. дыял. по́шлый ’поўны, тоўсты чалавек’, ’сыты, тлусты (пра жывёлу)’, ’спелы, узмужнелы, у гадах’. Даль тлумачыць яшчэ як до́шлый, г. зн. той, хто дасягнуў фізічнай і духоўнай кандыцыі, што сведчыць пра зыходнае дайшо́ў, гл. ісці, хадзіць. Параўн. нядошлы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

по́шласць, -і, ж.

1. гл. пошлы.

2. мн. -і, -ей. Пошлы выраз, пошлы ўчынак.

Гаварыць пошласці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

по́шлый по́шлы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фат, -а, М фа́це, мн. -ы, -аў, м.

Пусты, пошлы чалавек, які любіць рысавацца, пазіраваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вульга́рны, -ая, -ае.

1. Пошлы, непрыстойны, грубы.

В. выраз.

2. Спрошчаны да крайнасці, да скажэння сэнсу.

В. выклад вучэння.

|| наз. вульга́рнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пашлава́ты, ‑ая, ‑ае.

Даволі пошлы. Пашлаватыя жарты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)