по́йма, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

Частка рачной даліны, якая затапляецца ў час разліву.

|| прым. по́йменны, -ая, -ае.

П. луг.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

по́йма

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. по́йма по́ймы
Р. по́ймы по́ймаў
Д. по́йме по́ймам
В. по́йму по́ймы
Т. по́ймай
по́ймаю		 по́ймамі
М. по́йме по́ймах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

по́йма ж. по́йма

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́йма ж. по́йма, -мы ж., абало́на, -ны ж.; (заливной луг) по́плаў, -лава м., мн. паплавы́, -во́ў, заліўны́ луг;

в по́йме реки́ у по́йме (на абало́не) ракі́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́йма, ‑ы, ж.

Частка рачной даліны, якая затапляецца вадой у час разліву. У поймах пачынае зелянець трава і лаза, спрабуюць галасы жабы. Лупсякоў. Пойма ў.. [Прыпяці] шырокая, балоцістая.., з паплавамі і драбналессем. В. Вольскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

По́йма 1 ’частка рачной даліны, якая затапляецца вадой у час разліву’ (ТСБМ), ’разводдзе’ (Сл. ПЗБ), ’сена, скошанае ў такім месцы, якое было заліта ракою, што выйшла з берагоў’ (Нас.). Параўн. укр. по́йма ’пойма’, пойма́ти ’пакрываць; заліваць (пра ваду)’, рус. паём ’пойма’, ’глыбокае месца ў рацэ з вірам’, займа ’пойма’, ’заняты ўчастак зямлі’, поимать ’заліваць вадой у паводку’. Ад *pojęti < *jęti, да імаць (гл.).

По́йма 2 ’астаткі нітак з боку бёрда’ (ТС). Гл. пайам ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Во́зера-По́йма

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Во́зера-По́йма
Р. Во́зера-По́ймы
Д. Во́зера-По́йме
В. Во́зера-По́йму
Т. Во́зера-По́ймай
Во́зера-По́ймаю
М. Во́зера-По́йме

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

абало́на ж.

1. по́йма;

2. за́болонь, оболо́нь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́плаў, -лаву м. по́йма ж., заливно́й луг; луг (вообще)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Пало́й ’вада, якая з’яўляецца ў час адлігі над лёдам, верхаводка’ (Бір. Дзярж.), ’лівень’ (Сл. ПЗБ). Рус. полой ’глыбокая лагчына, дзе ў паводку застойваеца вада’, укр. полій ’верхаводка, вада над лёдам’, ст.-рус. полой ’глыбокая прырэчная лагчына, дзе ў паводку застойваецца вада; рукаў ракі’, серб.-харв. nÓAÓj ’пойма; мелкае месца, мель; перакат’. Прасл. polojь. Ад politicliti (гл. ліць) з суф. -6 і апафоніяй у корані.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)