поводи́ть​II несов. (делать движение чем-л.) паво́дзіць, варушы́ць, стры́гчы;

поводи́ть глаза́ми паво́дзіць вача́мі;

поводи́ть уша́ми (о животном) стры́гчы (варушы́ць) вуша́мі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

поводи́ть​I сов., в разн. знач. павадзі́ць, (долго, неоднократно) папаво́джваць, папавадзі́ць;

поводи́ть руко́й по лицу́ павадзі́ць руко́й па тва́ры;

поводи́ ребёнка павадзі́ дзіця́; см. повести́​I.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

павадзі́ць сов., в разн. знач. поводи́ть;

п. па го́радзе — поводи́ть по го́роду;

п. ука́зкай па ка́рце — поводи́ть ука́зкой по ка́рте

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

папавадзі́ць сов. (долго, неоднократно) поводи́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

навадзі́ць сов.

1. (много, в разное время привести) навести́;

2. вдо́воль поводи́ть;

н. па го́радзе — вдо́воль поводи́ть по го́роду

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паво́дзіць I несов. (о поведении) вести́;

◊ п. сябе́ — вести́ себя́

паво́дзіць II несов. (делать движение чем-л.) поводи́ть;

п. вачы́ма — поводи́ть глаза́ми

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

повести́​II сов. (двинуть чем-л.) паве́сці; паварушы́ць; см. поводи́ть​II;

◊

и гла́зом не повёл і во́кам не маргну́ў (не міргну́ў).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

По́вад 1 ’прывязаная да аброці вяроўка або рэмень, на якіх водзяць каня (цяля, карову)’ (ТСБМ, Янк. 1, Янк. Мат., Шат., Касп., Маслен., Сл. ПЗБ, Мат. Гом.), по́выд (Бяльк.) ’тс’; ’сцябло гарбуза’ (Мат. Гом.), по́вод ’тс’ (Шатал., ТС), по́вад ’гульня: гульцы становяцца ў лінію, бяруцца за рукі, утвараючы “повад”’ (ЭБ), ст.-бел. поводъ ’кіраванне’ (1596). Укр. по́від, рус. по́вад, польск. powód, серб.-харв. по́вод ’повад’. Прасл. *povodъ ад *povoditi, параўн. пово́дить ’кіраваць валамі ў вупражы’ (Маслен.) < *po‑ і *voditi, ст.-бел. водца ’вуздэчка’, чэш. vodítko ’аброжак, павадок’. Гл. вадзіць, весці.

По́вад 2 ’парода (жывёлы)’ (Касп.). Ст.-укр. поводъ ’пачатак, паходжанне’, рус. па́вод ’парода’, чэш. původ ’паходжанне’, славац. pȏvod ’тс’, параўн. яшчэ вывадак, рус. заво́д (гл.) ’гаспадарка па развядзенні жывёлы’. Да повад 1 (гл.).

По́вад 3 ’прычына, падстава’ (ТСБМ). Ст.-бел. поводъ ’падстава’ (1423). Да повад 1 (гл.); што да семантыкі, параўн. англ. breed ’парода’ > ’быць прычынай чаго, выклікаць што’. З іншай прэфіксацыяй параўн. пры́вад (прівод) ’слушнасць, дарэчнасць’ (Нар. лекс.), гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

повести́​I сов., в разн. знач. паве́сці;

он повёл го́стя в сад ён павёў го́сця ў сад;

повести́ войска́ в бой паве́сці во́йскі ў бой;

повести́ разгово́р паве́сці размо́ву (гу́тарку);

повести́ себя́ пача́ць паво́дзіць (трыма́ць сябе́); см. поводи́ть​I.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)